W nocy z 28 na 29 marca, wprowadziliśmy na obszarze całej Unii Europejskiej czas letni. Po raz pierwszy zaczęto manipulować w ten sposób oficjalną rachubą czasu podczas I wojny światowej. W Polsce czas letni po raz pierwszy został wprowadzony w roku 1919, po czym go zaniechano. Po II wojnie światowej czas letni wprowadzano w latach 1946-49, po czym w latach 1957-64, a od 1977 jest wprowadzany do tej pory.

Sensowność wprowadzania takich zmian jest dyskutowana od dawna. Czas letni ma skorygować nasz rytm dnia tak, abyśmy lepiej wykorzystywali naturalnie długi dzień w okresie letnim. Czas letni powinien więc skutkować oszczędnościami wydatków energetycznych na oświetlenie. Jednak ten efekt nie uwidacznia się jednoznacznie w badaniach nad zużyciem energii elektrycznej. Podnoszone są wątpliwości czy ewentualne zyski warte są kosztów związanych z dwukrotnym przesuwaniem zegarów w roku i dostosowywaniem ludzi oraz gospodarki do takich zmian.

Współcześnie czas letni stosowany jest na terenie Unii Europejskiej, prawie wszystkich stanów USA, większości stanów Kanady i Meksyku, części Australii i Brazylii oraz nielicznych państw afrykańskich i azjatyckich. Jedynym wysoko uprzemysłowionym krajem, które nigdy nie wprowadziło czasu letniego jest Japonia.

Czas letni na terenie UE obowiązuje od ostatniego weekendu marca do ostatniego weekendu października.