Masowy przegląd rozbłysków gwiazdowych z danych misji TESS

W sierpniu grupa badawcza z naszego Instytutu oraz Centrum Badań Kosmicznych opublikowała masowy przegląd danych z misji TESS poświęcony identyfikowaniu rozbłysków optycznych na innych gwiazdach. Jest to największy jak dotąd taki przegląd. Obejmuje on całe trzy lata pracy misji. Masowe przeglądy wymagają opracowania kodu, który dokona stosownej analizy wszystkich dostępnych danych. Utworzone przy tej pracy oprogramowanie o nazwie WARPFINDER zostanie wkrótce upublicznione.

Określiliśmy że na prawie 8% z obserwowanych gwiazd (około 24000 obiektów) widać rozbłyski. Całkowita liczba zidentyfikowanych rozbłysków osiągnęła 140 tysięcy. Praktycznie wszystkie z nich to zjawiska wyraźnie silniejsze od ich odpowiedników na Słońcu. W najpotężniejszych z nich wydzieliło się nawet 10 tysięcy razy więcej energii niż w najpotężniejszych znanych zjawiskach słonecznych.

Udało nam się zidentyfikować trzy rodzaje rozbłysków gwiazdowych, rozbłyski proste, które można opisać jednym profilem wrocławskim, oraz dwa rodzaje rozbłysków złożonych, do których opisu potrzeba przynajmniej dwóch profili wrocławskich. Sądzimy, że rozpad na te typy może odpowiadać co najmniej dwóm różnym mechanizmom ogrzewania fotosfer gwiazdowych w rozbłyskach.

Zidentyfikowaliśmy trzy wyjątkowo aktywne rozbłyskowo gwiazdy, YZ CMi, V374 Peg i GJ 1243, dla których obserwujemy nawet i 3 rozbłyski dziennie o energiach porównywalnych do rozbłysku Carringtona. Zjawisko Carringtona jest najsilniejszym nam znanym rozbłyskiem słonecznym i oceniamy, że na naszej gwieździe takie rozbłyski pojawiają się raz na 150 lat.

Na grafice widzimy tzw. diagram HR, gdzie kolorowymi i ciemnymi kropkami oznaczyliśmy gwiazdy rozbłyskujące. Jak widać, rozbłyski są zjawiskami powszechnie pojawiającymi się na wszelkich rodzajach gwiazd. Praca została opublikowana w jednym z najważniejszych czasopism astrofizycznych The Astrophysical Journal i jest dostępna publicznie.